Ang solusyon ay nasa ating sarili.
Noong dati, mga bagay lamang na hindi kailangan ang itinatapon natin. Ngayon, pati mga tao, kapag hindi na natin kailangan, halos itapon na rin natin. Bakit nga ba kadalasan, karamiha’y mahihirap ang nagbubuwis ng buhay sa mga kalamidad? Mga kalamidad na bunga ng itinapon na napakaraming pinagsawaang bagay na madalas hindi naman mahihirap ang nakinabang? Konsumerismo, korapsyon, pangangamkam, wala na bang ibang kaunlaran na hindi ang mahihirap ang laging nagpapasan?
Sila ang laging pinangangakuan ngunit sila rin ang unang kinalilimutan. Nakalimutan na nga ba talaga natin na ang buhay nating lahat at ang buhay ng mundo ay magkarugtong at iisa lamang? Ang mundo’y matagal nang nagpupumiglas at naghumihiyaw, hindi upang tayo’y saktan lamang at pagbantaan, kundi upang ipaalam sa atin na tayo mismo ang malaking panganib sa ating sarili at sa ating mundong dapat sana’y ating pinangalagaan; ngayon na natin dapat hanguin ang ating mga paa mula sa bitag ng kamatayan na tayo na mismo ang may kagagawan- mga bitag na madalas ay mga mahihirap at mga kabataan ang unang napapahamak nang walang kalaban-laban. Bakit nga ba may mga musmos na kailangang mamatay dahil lamang sa kapirasong pagpag na ipinakain ng kanilang ama mula sa bundok ng basura ? Sadya nga bang kailangang itapon muna ng nakaririwasa ang mga pagkaing sobra bago makarating sa palad ng maraming nagugutom at aba?
Hinahangaan sa ibat-ibang bahagi ng mundo ang kasipagan at katapatan ng mga manggagawang Pilipino, karamiha’y mga magulang na kapos, tinitiis na mahiwalay sa mga anak, mapagaral lamang sila. Mga anak na nagtatampo at madalas ay napaririwara, nakararanas ng depresyon at malabis na nangungulila. Nakalulungkot lang na marami naman sa napapasukan ng kanilang napagtapos na anak ay mga higanteng korporasyon na mahilig sa endo rito at endo roon.
Pagkakahiwalay ng pamilya ang nagiging puhunan ng mahihirap sa pag-unlad ng ating lipunan. Kontraktwalisasyon lamang naman ang bungang inaani nila para sa kanilang mga anak.
Paano naman kasi makikipagsabayan ang mga maralitang kabataan sa mga nagsipagtapos sa mga sikat at mamahaling paaralan? Mga nagsipagtapos na may tining ng loob, alam ang karapatan, kayang magsalita, at kung kailangan ay may abogadong makakanlungan.
Masalimuot at nakalulula ang mga sakit ng ating lipunan na dapat nang solusyunan, hindi lamang ng ating pamahalaan kundi ng bawat mamamayan lalot higit tayong mga kabataan.
Tayo ang may lakas, tayo ang marami at tayo ang dapat tumanaw ng utang na loob para sa mga luhat pawis ng ating mga magulang at mga bayani.
Ang solusyon ay wala sa iba at wala sa labas. Ang solusyon ay nasa ating sarili at narito sa loob. Ito ay nagmumula sa kung paano tayo nag-iisip, nagsasapuso at may disiplinang nagsasagawa.
Hindi laging ang madali ang dapat nating pinipili. Hindi laging ang mura ang dapat tinatangkilik. Paano na lamang natin mapauusbong ang makabubuti at mapapayabong ang makatutulong kung ang sarili nating kapakanan at kagustuhan lamang ang lagi nating ipagpipilitan? Mahalin natin at ipagmakapuri ang kabayanihan ng ating mga magulang. Binayaran nila ng pawis, lungkot at pagtitiis ang kanilang minimithing magandang bukas para sa atin. Hindi ba’t dapat lamang na tayo naman ang maging mapanagutan para sa kanila at para sa mundo?
Tayo naman ang tumugon sa panawagang tayo mismo ang magbago. Kabataan, magbago na tayo. Magpakabayani na tayo. Panindigan na natin ang ating sariling pagbabago. Ito lamang ang solusyon– ang pagbabago ko, ang pagbabago mo, kabataan, ito at wala ng iba ang kabayanihang makapagliligtas dito sa ‘ting mundo.
Recent Comments